One Shot Nalu

Opowiem wam pewną historie. Historie dwóch królestwu walczących przeciwko sobie. Konflikt narodził się tak dawno, że nikt nie pamięta co go rozpoczęło. Jedynymi osobami, które wiedzą dlaczego się rozpoczął są władcy tych królestw. Legenda głosi, że kiedyś te dwa królestwa były jednym wielkim krajem. Król miał dwóch synów. Nie chciał zostawiać żadnego z nich  bez majątku, więc podzielił państwo na dwie części . Starszy syn się oburzył, sądził, że to on powinien objąć władzę w całym państwie, ale król nie chciał zmienić swojej decyzji. Po krótkim czasie stary król umarł i tak jak on chciał stało się. Państwo podzieliło się na dwie części. Starszy syn chcąc odzyskać to co sądził, że powinno być jego, wypowiedział swojemu bratu wojnę. Bracia dzielnie walczyli o swoje ziemie.
Wojna toczyła się przez dni, miesiące, lata. Podczas gdy dwaj bracia umarli, ich potomkowie nadal walczyli. Pewnego dnia oba królestwa postanowiły, że dzień rozpoczęcia wojny będzie liczony jako pierwszy rok w ich kalendarzu, a dzisiaj jest już rok 783. Minęło całe 783 lata, a konflikt nadal trwa. Pewnie zastanawiacie jak się zwą dwa królestwa? Przez konflikt dwóch braci nie miały one nazw. Dopiero w 400 roku zostały one nazwane. Pierwsze z nich zwie się Królestwem Gwiezdnego Nieba jest to połowa królestwa młodszego brata i obecnie królem jest Jude Heartfilia, a królową Layla Heartfilia. Mają córkę o imieniu Lucy. Drugie zaś królestwo zwie się Królestwem Ognia jest to połowa królestwa jak każdy się domyśla starszego brata, obecnie królem jest Igneel Dragneel, a królową Hana Dragneel. Mają syna o imieniu Natsu. Pewnie ciekawi was też dlaczego królestwa nazywają się tak a nie inaczej. Ponieważ w Królestwie Ognia rodzina królewska posługuje się magią Ognistych Smoczych Zabójców z pokolenia na pokolenie, a drugie królestwo nazywa się tak dlatego, że od pokolenia rodzina królewska posługuje się Magią Gwiezdnej Energii.
Oto cała historia tych królestw.

 ***************

Pewna złotowłosa dziewczyna leżała na łóżku w swojej komnacie. Była zamknięta w zamku od dnia swoich dziesiątych urodzin i nie mogła wychodzić poza jego mury. Związku z wojnami zamek otoczony jest grubymi i wysokimi murami i tylko niektórych miejscach są wyjścia. Teraz Lucy ma siedemnaście lat za miesiąc kończy osiemnaście i z pośród innych królestw z którym jej państwo ma sojusz będzie wybrany jej mąż.
Dziewczyna wstała ze swojego łoża i podeszła do okna. Wyjrzała przez nie obserwując miasto, które znajduję się za murami. Cała panorama zostaję pochłonięta przez pomarańcz zachodzącego słońca. Uśmiechnęła się lekko, ale po chwili na jej twarz wkradła się mała złość.

Lucy

- Nie mogę! - krzyczę wściele w myślach, potrząsając przy tym głową. - Chcę wyjść z tego więzienia, ale nie wiem jak - uderzyłam lekko z pięści w ścianę. - Mogę wyjść w nocy, ale to nie wypali,  bo wojsko stoi na straży całą dobę...Może spróbuje tego, przebiorę się za służącą i wyjdę poza mury, ale najpierw muszę załatwić jakiś strój - przygryzłam lekko dolną wargę. - Wiem! - olśniło mnie. - Może poproszę Levy-chan. Ona jest jedną ze służących, ale jest również moją najlepszą przyjaciółką. Chyba do niej pójdę - pomyślałam i przestałam już patrzeć się przez okno. Odsunęłam się od okna i zaczęłam kierować się  w stronę wyjścia. Kiedy chciałam sięgnąć po klamkę, drzwi otworzyły się tuż przed moim nosem, a w nich stanęła Levy-chan, niska, niebiesko-włosa dziewczyna o brązowych włosach.
- Ohayo Lu-chan  - może mnie tak nazywać kiedy jesteśmy same.
- Ohayo Levy-chan.Wiem, że tak nagle cię o to pytam, ale mam do ciebie prośbę - nachyliłam się lekko, składając ręce jak do modlitwy.
- A mianowicie jaką? - spojrzała się na mnie zaciekawiona.
- Załatwisz dla mnie strój służącej, chcę uciec z zamku chociaż na chwilę. Proszę Levy-chan. Proszę.
- na jej twarz wkradł się małe zdziwienie, zastanowiła się krótko i uśmiechnęła się ciepło.
- Dobra Lu-chan. To bardzo ryzykowne, ale dla ciebie zrobię wszystko - podeszła bliżej mnie.
- Dziękuje Levy-chan - przytuliłam ją - a na kiedy go załatwisz?
- Załatwię strój na jutro. Dobra muszę lecieć, przyjdę do ciebie wieczorem. To do zobaczenia Lu-chan - zaczęła się kierować w stronę wyjścia.
- Pa, pa Levy-chan!
Levy po chwili znikła w drzwiach. Spojrzałam przez okno i dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że jest późna godzina. Poszłam więc się wykąpać. Siedziałam w wanie przez dobrą godzinę, kiedy z niej wyszłam, ubrałam się w piżamę i położyłam się w łóżku. Miałam trudności z zaśnięciem z powodu tej ekscytacji, ale jakoś udało mi się zakraść w krainę snów.

Gdy tylko pierwsze promienie słońca wpadły do mej komnaty i zaczęły naświetlać moją twarz, otworzyłam oczy. Wstałam do pozycji siedzącej i ziewnęłam cicho.
- Zaraz przyjdą po mnie służące - wyszeptałam. Jak każdego dnia będą chciały mnie ubrać i zaciągnąć na śniadacie do sali jadalnej. Westchnęłam cicho, wstając z łóżka. Następnie podeszłam do szafy, wyjęłam piękną różową sukienkę, którą po chwili założyłam oraz tego samego koloru do łokci rękawiczki i białą szarfę, którą zawiązałam w pasie. Moje blond włosy dotychczas rozpuszczone musiałam spiąć w kok. Przyozdobiłam jeszcze włosy różowymi kwiatowymi ozdobami, założyłam biały naszyjnik i przejrzałam się w lustrze.

(macie zdjęcie jak ta sukienka wyglądała ).

Wstawałam bardzo wcześnie, bo nie chciałam, żeby służące mnie ubierały. Gdy weszły były bardzo zdziwione. Żebyście widzieli ich miny, po prostu tak mi się śmiać chciało, ale się powstrzymywałam.
Gdy się już ogarnęły z szoku zaczęły mi mówić:
- Księżniczko Lucy - podeszła do mnie niska staruszka, o siwych włosach oraz niebieskich oczach, ubrana w strój gosposi - czemuś sama się ubrałaś? - uśmiechnęła się.
- Bo nie lubię jak ktoś mnie wyręcza - nadymiłam lekko policzki.
- Ale księżniczko, - zaczęła druga służąca o brązowych włosach i zielonych oczach - po to ma pani służących. Powinna panienka na nas poczekać... - bla bla bla dalej już mi się jej nie chciało słuchać. Przytakiwałam tylko głową i się uśmiechałam., ale kiedy tylko usłyszałam słowa ,,na przyszłość", które oznaczały koniec tej męczarni ucieszyłam się - na przyszłość proszę uważać. Teraz niech księżniczka idzie do sali jadalnej - zrobiły przejście w drzwiach. - Król i królowa na panienkę czekają. Gdy skończyła mówić, od razu wyszłam z mojej komnaty. Znałam cały schemat zamku na pamięć pamiętałam, wszystkie drogi do każdej komnaty. Do sali jadalnej trzeba dojść tak: Najpierw prosto korytarzem, następnie skręcić w prawo, potem zejść schodami na parter, później skręcić w lewo,w prawo i już stoi się przed ogromnymi drzwiami jadalni, która by mogła pomieścić chyba całe królestwo. Strażnicy stojący przed drzwiami jadalni, gdy tylko mnie zobaczyli ukłonili się i powiedzieli:
- Witamy cię księżniczko, król i królowa na ciebie czekają - gdy skończył mówić, otworzył drzwi a ja weszłam do środka.
Wszystkie ściany były pokryte przepięknymi malowidłami, na suficie był zawieszony przepiękny szklany żyrandol, na podłodze były pokładane marmurowe płytki. Pięknie zdobiony stół, wykonany z dębowego drzewa i do tego te przepięknie strojone krzesła idealnie do niego pasujące, prezentowały się cudnie na środku tej sali. Krzesła miały na sobie zawieszone wstążki w kolorze złotym jak prawie wszystko w tym zamku. A na suficie było namalowane gwieździste niebo i słońce. Wszystkie gwiazdy dzięki magii, migoczą blaskiem prawdziwych gwiazd.
Podeszłam do rodziców przywitałam się  z nimi. Usiadłam do stołu. Oczywiście plecy miałam wyprostowana, bo jak bym się garbiła to bym wysłuchiwała kolejnych kazań.Gdy kucharki oraz kucharze, przynieśli jedzenie, zaczęliśmy jeść te pyszności. Kiedy tylko skończyłam jeść, podziękowałam za posiłek i pożegnałam się z rodzicami i wróciłam do mojego pokoju.Kiedy w nim już byłam, zaczęłam czytać książkę bo jest dopiero 14.15 a Levy przyjdzie koło 20 .

***************

W tym czasem pewien różowo-włosy chodził za swoim ojcem i próbował go namówić na to, żeby on też mógł wziąć udział w wojnie. Ognisty smok, bo tak inaczej był nazywany Igneel nie chciał już dłużej wysłuchiwać swojego syna, więc wkurzony chciał mu jak najszybciej wybić ten głupi pomysł z wojną z jego głowy.
- Natsu - zaczął mężczyzna - jeśli tak bardzo chcesz wziąć udział w tej wojnie, to będziesz musiał poślubić jakąś księżniczkę - Natsu się skrzywił. - Najlepiej jeśli to będzie, księżniczka z naszego sojuszu - dumny siebie Igneel, spojrzał się zwycięsko na syna, bo wiedział, że jego pierworodny nie chce wychodzić za mąż, więc nie zdecyduję się spełnić ultimatum na to, aby mógł wziąć udział w wojnie.
- Ale ojcze! - chłopak wydarł się naburmuszony. - Ja nie chce się z nikim żenić, a na wojnę iść chce i na pewno na nią pójdę - rzekł z zadowoleniem Natsu.
- Ile razy mam ci powtarzać Natsu... ,ŻE NIE PÓJDZIESZ NA ŻADNĄ WOJNĘ! - wykrzyczał ostatnie słowa zdenerwowany zachowaniem syna, Igneel.
- Ale ojcze, bardzo proszę - zrobił błagalną minę, która przypominała minę małego bidnego kotka, który prosi swojego właściciela o coś co chce.
Igneel popatrzył się przez chwilę na syna.
- Nie - zaczął, potrząsając głową. - Tym razem  nie dam się nabrać na ta minę. Ostatnim razem tak unieważniłeś swój ślub z księżniczką Lisanną. Masz chłopcze JUŻ 19 lat i powinieneś wyjść za mąż - powiedział to naciskając na już, ale Natsu dalej robił ta minę, wiedział on, że jego tatuś w końcu pęknie i się zgodzi.
-Bardzo proszę tatulku - powiedział słodko. - Proszę~ - poprosił ładnie.
Igneel popatrzył się na syna, po chwili przygryzł dolną wargę. Nastu wiedząc, że mężczyzna już niedługo pęknie, zdecydował użyć swej ostatecznej broni, do swojej minki dodał słodkie mruganie oraz złożył ręce jak do modlitwy, przez co wyglądaj jak aniołek, po mimo tego, że jego zachowanie czasami przypominało demona.
- Dobra - Natsu wygrał, chłopak uśmiechnął się szczęśliwie. - Tym razem ci pozwolę, ale ...
- Jakie ale - przerwał mu różowo-włosy.
- Synu nie przerywaj mi - Igneel spojrzał się na niego groźnie, smoczy zabójca przeprosił go cicho. - Będziesz walczył na granicy i atakował przybyłych żołnierzy  z wrogiego państwa i ANI MI SIĘ WAŻ PRZEKRACZAĆ GRANICY!! - wykrzyczał znowu Ognisty Smok .
- Dobrze tatulku - powiedział chłopak, który cały czas wyglądał jakby nie słuchał ojca, a po chwili wykrzyczał pełny radości - ale się napaliłem!
- A tak właściwie to kiedy będę na granicy - dodał po krótkiej chwili.
Igneel trochę pomyślał podrapał się w głowę i powiedział .
- Dzisiaj już wyjeżdżasz, więc leć się szybko spakować, a już za 4 dni dotrzesz do celu - uśmiechnął się.
- Dobra tatulku!  - krzyknął książę i wybiegł z komnaty w której był król. Ojciec chwile popatrzył się tam gdzie stał syn i powiedział:
-Co ja z nim mam - uśmiechnął się lekko.
Potem król usiadł na krzesło i zaczął wypełniać papiery po jakiś pięciu minutach zjawił się Natsu z bagażem na plecach i krzyknął:
- Już jestem!! - na to król aż podskoczył, ponieważ jego syn najprawdopodobniej nieco go wystraszył.
- Szybki jesteś synu - jego kąciki ust podniosły się do góry. - no to  za 10 minut wyjeżdżamy.
- Co za dziesięć minut - rzekł ze zrezygnowaniem i posmutniał nieco.
- A tobie o co chodzi tym razem? - Ognisty Smok się zdziwił.
- Ja chce jechać już teraz !! - uśmiechnął się szeroko - Ale się napaliłem! - i chcąc, czy nie chcąc poczekał aż król skończył.Wtedy razem poszli do czekającego wojska i wyruszyli razem w podroż .

***************

 Lucy

Czytałam książkę i nagle usłyszałam pukanie do drzwi . Spojrzałam na zegarek była 20.10.
- Kurcze chyba trochę się zaczytałam - pomyślałam, odkładając moją lekurkę na bok.
 Podeszłam do drzwi i je otworzyłam a w nich stanęła  niska niebiesko-włosa dziewczyna, która w swoich małych rączkach trzymała mój strój.
- Ohayo Lu-chan - uśmiechnęła się radośnie. - Mam dla ciebie strój - podała mi go.
- Dzięki Levy-chan. Pomożesz mi go założyć? - spytałam się jej z uśmiechem.
- Dobrze Lu-chan - podeszła do mnie.
McGarden wyjęła strój z foli, a ja mu się przyjrzałam i muszę wam przyznać, że nawet mi się spodobał.
Byłam podekscytowana tym, że wreszcie wyjdę poza mury zamku, to było moje marzenie od zawsze.
Poszłam do łazienki z moją przyjaciółką, która pomogła mi przebrać się w nią. Po założeniu jej wyglądałam nawet słodko.( nie wiem jak ja opisać , więc macie zdjęcie , nie zwracać uwagi na uciętą Virgo :D)

- Ładnie wyglądasz w tym stroju Lu-chan - jej kąciki ust uniosły się lekko.
- Dziękuje - moja przyjaciółka zaczęła kierować się w stronę wyjścia. Cały czas odprowadzałam ją wzrokiem.
- Powodzenia Lu-chan - powiedziała kiedy otwierała drzwi.
- Dziękuje Levy-chan - spojrzałam się na nią szczęśliwa, - To do zobaczenia - niebiesko włosa pomachała mi na pożegnanie i wyszła.
- Teraz muszę się wymknąć - pomyślałam lekko zaniepokojona, a później dalej ciągałam swój monolog w głowie. - Na szczęście większość osób w zamku mnie nie zna, tylko niektóre pokojówki i strażnicy wiedzą jak wyglądam - usiadłam na moje łóżko. - Mają mnie dopiero poznać jak każdego członka rodzinny królewskiej dopiero w moje 18 urodziny, więc wymknę się o północy - położyłam się na nie i zaczęłam spoglądać w sufi, po chili zamknęłam oczy, próbując sobie wyobrazić to co jest daleko poza terenem, który widzę przez okno każdego dnia.

Koło godziny dwunastej w nocy wyszłam z mojego pokoju ubrana w strój podarowany mi przez moją przyjaciółkę. Przed wyjściem schowałam pod sukienką moje złote klucze, które były prezentem od mojej matki. Kiedy byłam już na zewnątrz rozejrzałam się po okolicy. Było ciemno, więc mało co widziałam, ale pomimo tego i tak zauważyłam w oddali kilka ogromnych wozów oraz bardzo dużą ilość strażników znajdujących się blisko nich.
- Przepraszam - za swoimi plecami usłyszałam męski masywny głos. W jeden chwili zamarłam. - Czy panienka jest służącą posługującą się magią? - na szczęście było ciemno i nawet jakby był ktoś znajomy by mnie nie rozpoznał.
Na początku nie wiedziałam co mu odpowiedzieć. Przez strach przed strażnikiem, który mógł pokrzyżować mi moje plany, nie mogłam mówić, ale w końcu po niecałej minucie, wzięłam się za siebie. Przełknęłam ślinę i powiedziałam cicho:
- Tak.
- To więc panienka jedzie z nami na wojnę - prawdopodobnie teraz uśmiechnął się lekko. - Wyruszmy już teraz - złapał mnie za rękę i zaczął ze mną iść w stronę wozu gdzie byli magowie oraz wojsko.
- Jaka wojna... - pomyślałam przestraszona. - Czemu rodzice mi o niej nie powiedzieli - zdziwiłam się ze swojej nie wiedzy, bo w końcu byłam pewna, że ta wojna zakończyła się pół wieku temu, a tu takich rzeczy się dowiaduję. -Teraz już nie ucieknę - wyszeptałam cicho zasmucona.
- A gdzie jedziemy i ile trwa droga? - spytałam się żołnierza.
- Jedziemy na granicę, a droga trwa 4 dni - odpowiedział mi szybko, następnie pomógł mi wziąć do wozu, w którym on także jechał.
- Ciekawe czy Erza będzie - pomyślałam, a moje powieki zaczęły się robić ociężałe. - W końcu jej królestwo ma z nami sojusz a jej wojsko jest jednym z najlepszym - wóz ruszył a ja po chwili zasnęłam.
W końcu długa podróż przed nami.

***************

4 dni później 

Natsu 

Weście dotarliśmy na miejsce. Nawet nie wiecie jak się cieszę! Już nie mogę doczekać się walki! Ale się napaliłem!

Obecnie jesteśmy w trakcje narady wojennej.
- Zaatakujemy ich w tym miejscu - powiedział jeden ze strategów wojskowych, wskazując jakieś miejsce na mapie.
- Dobrze! - wykrzyczeli wszyscy, wybijając pięść w górę.
Kiedy tylko doszliśmy na miejsce dowiedziałem się, że będziemy atakować wojsko wroga, które znajdowało się wozach. ,,Czemu mamy atakować bezbronnych ludzi? Przecież oni nawet się nie obronią?!". Bulwersowałem się, ale oni mi nie odpowiadali, tylko spuszczali głowy w dół.
Teraz siedzimy w krzakach, które znajdują się na górce, tuż obok naszej kryjówki u podnóża terenu położonego nad poziomem morza, biegła droga. Nie czekaliśmy nawet dziesięciu minut, a od północy zaczęły nadjeżdżać wozy z wojskiem wroga. Ja nie chcąc atakować bezbronnych ludzi tylko się przyglądałem jak moje wojsko ich atakuje. Zaciskając mocno pięści ze złości, przygryzając przy okazji dolną wargę.
Spoglądałem tylko jak to znika jeden pojazd za drugim pochłonięty przez ogień. Słyszałem jak ludzie krzyczą w agonii, wtedy moje serce przeszywał dziwny ból. Lubiłem walczyć, ale nie w taki sposób, bym wolał jakby szanse były wyrównane.
Został ostatni, przed strzałem kuli ognia, wyglądało tak  jakby ktoś z niego wyskoczył i wpadł do wody.(Koło drogi była rzeka.) Postanowiłem nikomu nie mówić o tym co widziałem i iść w dół rzeki poszukać tej osoby.

***************

Lucy (przed chwilą )

Usłyszałam wybuchy i krzyki ludzi. Spojrzałam się na inne wozy, a raczej na wraki, które były pochłaniane przez jeden z brutalniejszych żywiołów. Nie minęła nawet chwila i zdałam sobie sprawę, że tylko ten pojazd, w którym jestem nie stoi w ogniu. Spojrzałam na górkę. Przestraszyłam się, ponieważ w naszą stronę kierowała się ogromna kula ognia. Kiedy już myślałam, że zginę, pojawił się Loki - gwiezdny duch Lwa- i tuż przed ,,zderzeniem", uratował  mnie. Na szczęście lub na nieszczęście była koło drogi rzeka.
Ostatnie co pamiętam przed straceniem przytomności. To upadek do wody i zniknięcie Loki'ego. Później widziałam tylko ciemność .

***************

 Natsu 

Powiedziałem żołnierzom, że idę coś sprawdzić. Na szczęście puścili mnie samego.
Poszedłem tam gdzie był rozwalony wóz. Nikogo nie było, więc ruszyłem wzdłuż rzeki i nagle, w odległości kilku set metrów stąd coś wyczułem.
- Pierwszy raz czuje taki piękny zapach - pomyślałem, uśmiechając się lekko.
Zacząłem biec wzdłuż rzeki, aż w końcu zobaczyłem, przepiękną blondynek unoszącą się na wodzie. Bez zastanowienia wskoczyłem i wyciągnąłem ją z wody, następnie opatrzyłem jej drobne rany. Wiedziałem, że jest z wrogiego królestwa, ale to nic. Według mnie nie wyglądała na groźną.
Znów się na nią spojrzałem i nagle moje serce zabiło szybciej. Nie wiedziałem co się dzieję z moim ciałem, nie wiedziałem czemu gdy na nią spoglądam, rumienię się i zdałem sobie sprawę, że to chyba nazywają miłością od pierwszego wejrzenia. Spojrzałem się w niebo, na którym pojawiły się już pierwsze gwiazdy. Postanowiłem rozpalić ognisko, bo zauważyłem, że blondynka się trzęsie z zimna. Rozebrałem ją, oczywiście zostawiłem tylko stanik i majtki. Resztę powiesiłem na drzewie, które rosło niedaleko ogniska. Zaczęła się jeszcze bardziej trząść, więc przytuliłem ją. Byłem bardzo zmęczony, więc zasnąłem wtulony w blondynkę oparty o drzewo.

***************

W tym czasie w pałacu państwa Gwieździstego Nieba, pokojówki i służące latały w tą i  z powrotem. Pewnie zastanawiacie się dlaczego? Odpowiedz jest prosta, ponieważ dowiedzieli się, że cztery dni temu, księżniczka Lucy znikła. Zmartwieni rodzice a zwłaszcza królowa, bo król w 50% martwił się o swoją córkę a w drugiej połowie o jej małżeństwo, które zaplanował.
-Gdzie jest moja córka? - rozpłakała się królowa.
- A skąd ja mam wiedzieć Layla - odpowiedział jej bez uczuć król.
- Może kogoś się spytamy - spojrzała się na niego, swoimi oczami czerwonymi od płaczu.
- Ale kogo? - uniósł jedną brew do góry.
- Może kogoś ze straży - zaproponowała.
Nagle do pomieszczenia wszedł jeden ze strażników. Był cały zdyszany.
- Czy wiesz gdzie jest moja córka - spojrzała się na niego wyczekująco.
- Tak -odpowiedział
- To gdzie ona jest? - złotowłosa piękność pobiegła do niego. - Musimy do niej pojechać -rozpromieniła się królowa
- Przepraszam królowo. ale mam złe wieści - znowu posmutniała
- A jakie? - spytał się tym razem król .
- Księżniczka została wplątana w wojnę - małżeństwo się zdziwiło. - Część magów jak król rozkazał wyruszyła  walczyć na granicy - żołnierz spuścił wzrok. -  Niestety wszystkie powozy, które tam jechały zostały zniszczone na granicy. Król Ognistego Królestwa urządził nam małą niespodziankę i zaatakował nas zaskoczenia - chwila ciszy. - Nikt nie przeżył tego ataku .
- A co do tego ma moja córka? - spytał się go niewzruszony tym co powiedział strażnik, król.
- Księżniczka była przebrana za służącą i została wplątana w oddział magów wyruszających na granicę - gdy skończył, królowa właśnie zrozumiała, że jej córka nie żyje. Osunęła się na ziemie i zaczęła płakać. Po chwili powiedziała przez płacz .
- Moja kochana córka nie żyje.....moja córka nie żyje - pogrążyła się w smutku, aż nagle pod wpływem negatywnych emocji, zemdlała w ramionach męża.
Król był wściekły, że jego wrogi sąsiad zabił jego córkę i teraz pełen złości powiedział:
- Czas zacząć prawdziwą wojnę! Wyruszamy za niecały miesiąc - rozkazał wściekły. - Pomścimy moją córkę i narzazie wycofajcie wojska z królestwa Ognia i wezwijcie państwa sojuszu - rzucił wściekle jeszcze jeden rozkaz.
-Tak jest królu - wojskowy wyszedł i po chwili król wziął swoją żonę. Zaniósł ją do ich wspólnej komnaty, kiedy do niej wszedł, położył ją na łożu i powiedział cicho:
- Teraz będzie prawdziwa wojna i na pewno ją wygramy.

***************

Do komnaty, króla władającego Królestwem Ognia, wbiegł zdyszany strażnik, który po krótkiej chwili stanął na baczność.
- Przepraszam, ale mam dla króla wiadomość - spojrzał się na czerwonowłosego.
- A jak ona brzmi? - spytał się król.
- Królestwo Gwieździstego Nieba wycofuje swoje wojska - przerwał na chwilę, aby nabrać powietrze do płuc. - Ponoć zbierają je w stolicy i wzywają państwa sojuszu.
- To bardzo źle - zdziwił się Igneel. - To będzie pierwsza taka wielka wojna od wielu lat - zaczął chodzić po komnacie w tą i z powrotem. - Ciekawe co się stało? - wyszeptał do siebie, a następnie spojrzał się na swojego poddanego. - Masz może jakąś informacje, dlaczego wróg podjął taką decyzje?
- Tak królu!
- No to mów - spojrzał się na niego wyczekująco.
- Ponoć księżniczka wplątała się w walkę...- chciał jeszcze coś powiedzieć, ale król powiedział:
- I co ma to do rzeczy
- Niech król mi nie przerywa - powiedział lekka zdenerwowany, ale gdy tylko zobaczył srogi wzrok swojego władcy, zatrząsnął się ze strachu i zaczął mówić dalej. - Była w jednym z tych wozów co zniszczyliśmy dzisiaj wieczorem .
- Co?! Teraz wiem dlaczego się tak wkurzył - przygryzł lekko dolną wargę. - My też wycofajmy wszystkie wojska z pola walki i wezwiemy naszych z państwa sojuszu - rozkazał, a strażnik zasalutował mówiąc:
- Dobrze już się robi - gdy mężczyzna chciał już wychodzić król powiedział :
- A tak przy okazji gdzie jest mój syn? - blondyn (bo właśnie taki kolor włosów miał) na początku był zaskoczony pytaniem Ognistego Smoka, ale po chwili powiedział:
- Po akcji powiedział, że idzie coś sprawdzić.
- Aha - zielonooki mężczyzna uśmiechnął się. - Pewnie znowu poszedł potrenować. Jutro na pewno wróci.
Strażnik  wyszedł z poniszczenia, a król wrócił do swojej papierkowej roboty. Gdy zobaczył, że jest ciemno poszedł do swojej komnaty i zasnął na swym łożu.

Ranek Natsu .

Obudziłem się pierwszy, spojrzałem się na piękną złotowłosą, która jeszcze smacznie spała. Wstałem z miejsca i poszedłem sprawdzić jej ubrania, które okazały się być suche. Już mi się nie chciało czekać aż się obudzi i łaskawie się ubierze, dlatego ubrałem ją, następnie wziąłem ją na barana i zacząłem kierować się w stronę małego zamku w którym akurat przebywaliśmy.
,,Teraz pozostaje jeden problem...Gdzie ja mam ją schować. Pomyślałem tak sobie chwilkę, aż w końcu wymyśliłem, że będzie przebywała w moim pokoju. To idealny pomysł!" Nagle zaburczało mi w brzuchu ,,Chyba muszę trochę przyśpieszyć, bo spóźnię się na śniadanie a trochę zgłodniałem". Przyśpieszyłem, a po chwili byłem już na miejscu. Niezauważalnie przemknąłem koło straży. Jak byłem już w moim tymczasowym pokoju, ułożyłem blondynkę na łożu, następnie poszedłem się umyć i przebrać. Gdy skończyłem, wyszedłem z łazienki i spojrzałem na nieprzytomną blondynkę, którą wyglądała przepięknie jak jakaś księżniczka, z różnych baśni opowiadanych mi przez mamę w dzieciństwie. Uśmiechnąłem się i zacząłem wychodzić z pomieszczenia, bo w końcu nie chciałem spóźnić się na śniadanie. Wszedłem do sali jadalnej a tam mój ojciec dyskutował o czymś z moją mamą, która pewnie nie dawno przyjechała. Jej włosy miały taki sam kolor jak moje, a oczy miała koloru fioletu.
Przed wejściem trochę podsłuchiwałem .
- Wiesz , że ta wojna nie będzie miała korzyści - powiedziała moja matka.
- O czym oni gadają?- pomyślałem
- To nie moja winna, że akurat jednym z tych wozów była córka króla i zginęła - odezwał się tatko.
- Właściwie, że to twoja wina - zbulwersowała się kobieta. - Poco wydawałeś rozkaz, żeby atakować bezbronnych ludzi - spojrzała się na niego ze złością.
- Na tym polega wojna Hanna - uśmiechnął się smutno. - A teraz zacznie się jeszcze gorsza walka
Już mi się nie chciało dalej słuchać o czym mawiają, więc wyszedłem z ukrycia i się przywitałem. Oni się ze mną przywitali i udawali, że wcześniejsza rozmowa nie miała miejsca. Zresztą tak jak zawsze o niczym mi nie mówią.
Gdy skończyło się jedzenie (XD) poszedłem na trening,  a później wróciłem do mojego pokoju. Spojrzałem się na łózko a ona jeszcze była nie przytomna. Było późno, więc poszedłem do łazienki. Wykąpałem się, ubrałem i położyłem się koło niej spać. Biedulka znowu się trzęsła z zimna., więc ją przytuliłem i zasnąłem.
Rano obudziłem się po przywitaniu z podłogą. Nie wiedziałem jak się na niej znalazłem, ale tylko kiedy spojrzałem się na łóżko, znałem już powód. Wylądowałem na ziemi, ponieważ dziewczyna się obudziła. Spojrzałem się jej piękne oczy koloru czekolady  i przywitałem się :
- Ohayo nazywam się Natsu - uśmiechnąłem się promienie. - A jak ty się nazywasz? - wyciągnąłem w jej stronę rękę. Ta na początku się na mnie spojrzała i niepewnie złapała chwyciła moją dłoń.  Uścisnęła ją.
- Ohayo Natsu - odpowiedziała z uśmiechem. -  Ja jestem Lucy - przedstawiła się. - A tak przy okazji gdzie jestem - rozejrzała się po pomieszczeniu - bo ostatnie co pamiętam to upadek do wody - spojrzała się w moje oczy.
- Nie martw się - moje kąciki ust podniosły się do góry. - Jesteś bezpiecznym miejscu - ona nic nie odpowiedziała tylko cały czas na mnie spoglądała.
- A więc...- zaczęła niepewnie - jak mogę wrócić do mojego państwa?
- Na razie nie możesz wrócić - gdy to powiedziałem posmutniała
- Dlaczego? - przechyliła głowę w bok.
- Szykuje się wojna, jeszcze gorsza od tej co była.
- Co?! - wstała na równe nogi.
- Nie martw się...jak coś się stanie obronię cię - uśmiechnęłam się i spojrzałem na nią, a ta się troszeczkę zarumieniła,
- Dziękuje - wyszeptała.
Później gadaliśmy o różnych rzeczach. Trochę lepiej ją poznałem, ale i tak myślę, że ukrywa coś przede mną. Zresztą ja też mam przed nią tajemnice, bo w końcu nie powiedziałem jej, że jestem księciem tego królestwa. Kiedy zrobiła się senna, a ja zdałem sobie sprawę, że przegadaliśmy cały dzień, spytała się czy może użyć mojej łazienki. Zgodziłem się i pokazałem jej gdzie ona jest. Kiedy się umyła, przyszła do mnie, ubrana w moją koszulę i spytała  się gdzie ma spać. Powiedziałem, żeby spała ze mną. Na początku protestowała, mówiła mi, że będzie spała na ziemi, ale  w końcu, po dłuższych namowach,  zgodziła się spać ze mną. Lucy położyła się w łózko, a ja poszedłem się umyć, gdy wróciłem ona już spała, więc wszedłem pod kołdrę i się do niej przytuliłem. W końcu po pewnym  czasie zasnąłem.

Lucy 

Przez prawie miesiąc dobrze dogadywałam się z Natsu. Zaczął wydawać mi się bardzo uroczy. Często gdzieś wychodził, a  ja w tedy musiałam zostawać w jego pokoju. Po pewnym czasie zauważyłam, że mieszka w pałacu królewskim. Pewnie ma wysoką range, ale to nic.
Przez ten czas zdążyłam się w nim zakochać. Dzisiaj powiedział, że zabierze mnie do pięknego miejsca. Już nie mogę się doczekać.
Czekałam na niego jak każdego dnia w jego pokoju. Za rodzicami za bardzo nie tęsknie, no może czasami mamy mi brak.
Nagle drzwi się otworzyły, Natsu stał w nich z sukienką zawieszoną na rękach. Podszedł do mnie i mi ja podarował. Podziękowałam mu i ucałowałam w polik. Kazał mi się w nią przebrać a ja z chęcią ja ubrałam. Kiedy miałam ją na sobie przejrzałam się w lustrze. Całkiem ładnie w jej wyglądam.
Z przodu jest krótka a z tyłu długa . Była koloru beżu i brązu ze złotymi zdobieniami. Kokarda i naszyjnik pasowały do niej.

- Ciekawi mnie skąd Natsu bierze te rzeczy. Później się go spytam. - pomyślałam,  a następnie, wyszłam z łazienki. Kiedy mnie zobaczył, zarumienił się, a ja uśmiechnęłam się do niego z lekkim rumieńcem. en  jeszcze bardziej się zarumienił i  obrócił się na pięcie.

- Ładnie wyglądasz - powiedział po chwili, siadając na łóżko.
- Dziękuje - uśmiechnęłam się. - To idziemy - zarumieniłam się.
Stał z łózka, uśmiechnął się do mnie ,złapał za rękę i powiedział:
- Chodź.
Pierwszy raz wyszłam normalnie z jego pokoju .Zamek środku wyglądał pięknie, ale coś mi nie pasowała. Jakoś tak mało ludzi w nim  było.
- Natsu czemu jest tu tak mało ludzi? - chłopak spojrzał się na mnie.
- Zapomniałaś - zatrzymał się, a ja razem z nim. - Mówiłem ci, że ,prawdziwa woja się niedługo zaczyna - uśmiechnął się smutno.
- Aha...zapomniałam - posmutniałam,
- Dobra chodźmy szybciej - powiedział z uśmiechem i zaczął mnie ciągnąć za sobą. Gdy wyszliśmy z zamku nagle się zatrzymał.
-Tylko się nie przestrasz jak będę ci zawiązywał opaskę na oczach, bo to co zobaczysz ma być niespodzianką - jego kąciki ust podniosły się do góry.
- Ok - odpowiedziałam nie pewnie, następnie zamknęłam oczy, czekając aż zawiąże mi opaskę na oczy.

Natsu

Gdy zawiązałem opaskę, chwyciłem z jej delikatną rękę i zacząłem ją prowadzić do mojego najulubieńszego miejsca w całym królestwie. Zawsze tam chodziłem gdy byłem smutny. Kiedy chciałem odpocząć, uciec od obowiązków.
Dzisiaj w tym miejscu planuje powiedzieć Lucy o tym, że jestem wrogiem królestwa z którego pochodzi. Chce jej również powiedzieć, że ją kocham, a po tym pragnę się jej oświadczyć.
- Natsu daleko jeszcze? - spytała się niepewnie.
- Jeszcze kawałek - powiedziałem jej i skupiłem się bardziej na drodze.
Po niecałych dziesięciu minutach ukazał mi się mój ulubiony krajobraz w królestwie.
Korony drzew wyglądały jak płonący ogień mieniący się wszystkimi barwami. Niedaleko było jezioro do którego spływał wodospad, który również mienił się tysiącami barw, a na jego powierzchni tworzyły się małe serduszka, ale to nie wszystkie atrakcję, ponieważ wszędzie latały różnobarwne śliczne motyle. Nie zabrakło w tym miejscu też przepięknych kwiatów, ułożyłem koc obok jeziora.
Gdy już byliśmy na miejscu. Zdjąłem Lucy opaskę z oczu.
- Wow...- wyszeptała zdziwiona i zaczęła się rozglądać po okolicy. - Natsu, ale tu jet pięknie -powiedziała podekscytowana spoglądając w moją stronę, a ja zaśmiałem się cicho.
- Usiądźmy - wskazałem jej na koc.
Gdy usiedliśmy Lucy nadal się rozglądała po okolicy.
- Lucy...- zacząłem, a ona odwróciła wzrok moją stronę  - chce ci powiedzieć coś ważnego - zarumieniłem się.
- Słucham - jej wzrok powędrował na mnie.
- Ja...ja cię kocham !- wykrzyczałem cały zarumieniony. Nastąpiła chwila ciszy, która była dla mnie wiecznością. Odwróciłem wzrok i gdy spojrzałem na Lucy jej oczu płynęły łzy. Byłem cholernie zaskoczony jej reakcją.
- Może ona mnie nie kocha - pomyślałem i posmutniałem, ale nagle rzuciła się na mnie, przytulając mą osobę.
- Ja też cię kocham Natsu - spojrzała mi w oczy, na jej słowa ucieszyłem się jak diabli.
Już się nie powstrzymywałem, zacząłem przybliżać moją twarz do jej, aż w końcu pocałowaliśmy się. Na początku nieśmiały pocałunek zaczął przeobrażać się z czasem w namiętny. Nasze języki właśnie w tedy znalazły wspólny rytm. Bym chciał, żeby ta chwila trwała wiecznie, ale niestety nic nie trwa wiecznie. Gdy skończyliśmy się całować, chwyciłem ją za dłonie i spojrzałem się w jej oczy.
- Lucy są jeszcze dwie sprawy o których chciałem ci powiedzieć...
- Dobra mów, a później ja ci będę musiała coś powiedzieć - posmutniała lekko.
- Najpierw chcesz dobrą czy złą wiadomość - spoważniałem, a ona się zdziwiła.
- Do...brą - rzekła niepewnie uśmiechając się do mnie.
Gdy to powiedziała zmusiłem ją do stania. Wyjąłem małe pudełeczko z kieszeni, ukląkłem i powiedziałem:
- Czy wyjdziesz za mnie Lucy?
Zakryła dłońmi twarz i powiedziała:
- Tak Natsu!
- Cieszę się - uśmiechnąłem się, a następnie posmutniałem - Dobra teraz zła wiadomość - wstałem ba równe nogi. - Jestem...jestem ks...- zawahałem się - Jestem księciem tego, królestwa - zamknąłem szybko oczy, ponieważ bałem się, że Lucy zerwie ze mną zaręczyny i do tego nie chciałem widzieć jej wyrazu twarzy. Kiedy je otworzyłem spojrzałem się na Lucy.
-Wiesz Natsu...- bałem się, że jednak to powie - a ja jestem księżniczką królestwa Gwiezdnego Nieba -  nastąpiła chwila ciszy.
- Co?! - wykrzyczałem w myślach.
- Jeśli jednak nie chcesz, żebym była twoją żoną zrozumie - jej głos przepełniał smutek.
- Nie! - szybko zaprzeczyłem, wymachując rękami. - Nie o to mi chodzi!- Chce żebyś była moją żoną! Po prostu byłem trochę zaskoczony...- przestałem krzyczeć i powiedziałem już spokojnie - ale pomimo tego co powiedziałaś nadal cię kocham -uśmiechałem się, a  w jej oczach pojawiły się łzy, przytuliłem ją a ona mnie.

(Zmiana narracji) 

Spojrzeli sobie z czułością w oczy, następnie pocałowali się. Na początku delikatne i niezdecydowane pocałunki przemieniały się na coraz łapczywe i czułe. Pod wpływem pocałunków, Lucy poleciała na ziemie a Nastu leżał nad nią. Po chwili odczepili się od siebie i spojrzeli sobie w oczy. Następnie Natsu pochylił się nad nią i pocałował ją w czule usta.
Dla nich nic innego się nie liczyło, oprócz ich drugiej połówki. Całowali się tak przez piętnaście minut.W końcu zaprzestali w danej czynności i byli zajęci czymś innym niż pocałunki.
Byli zajęci sobą...Tylko sobą.
- Natsu - odezwała się po pewnym czasie blondynka. - Wiesz, że musimy iść - pocałowała różowo-włosego w czoło, który niechętnie otworzył soje wcześniej zamknięte oczy.
- Tak...wiem - powiedział niepewnie. Wstał z miejsca i wyciągnął swą dłoń w stronę dziewczyny. Ona ją chwyciła, a ten pociągnął ją do siebie pomagając jej wstać.
Później ruszyli w stronę zamku. Kiedy w nim już byli Natsu, podwinął dwa konie. Wsiedli na nie i zaczęli jechać do miejsca gdzie oba królestwa miały się spotkać i rozpocząć walkę.
Kiedy dojechali na miejcie im oczom ukazały się dwa ogromne wojska. Po prawej stronie widniały oddziały Ognistego Sojuszu, a po lewej Gwieździstego Sojuszu.
- Teraz zacznie się prawdziwa wojna! - po okolicy rozniósł się głos Juda. - Nie będzie dla ciebie miłosierdzia Królu Ognistego Królestwa!
- Rozumiem twój ból! - wykrzyczał Ognisty Smok. - Ale jeśli chcesz walczyć to proszę!
Obaj królowie unieśli swoje miecze do góry.
- Stójcie! - krzyknęła dwójka zakochanych zbliżając się do wojsk, kiedy ich ojcowie, chcieli już schylić swe bronie dając sygnał do ataku.
- Kto chce nam przeszkodzić w walce! - krzyczy  Heartfilia do oddalonych od nich jeźdźców.
- Ja pragnę przeszkodzić- zaczyna Natsu kiedy dojeżdża wystarczająco blisko, aby wszyscy moli ujrzeć jego twarz. - Książę Królestwa Ognia, Natsu Dragneel! - wśród wszystkich zaczęły się szepty.
- Oraz ja! - tym razem po okolicy rozniósł się przepiękny kobiecy głos. - Księżniczka Królestwa Gwiezdnego Nieba, Lucy  Heartfilia! - tłumy jeszcze bardziej się zdziwiły po usłyszeniu tego imienia i nazwiska.
- Lucy! - ojciec dziewczyny zaczął kierować się w jej stronę. - Myślałem, że nie żyjesz - dopowiedział będąc przy nich.
- Natsu - koło nich pojawił się ojciec chłopaka. - Co ty wyprawiasz...
- Tato - zaczął chłopak - nie pozwolę wam zacząć walki - spojrzał się ze złością na ojca, a później na przyszłego teścia.
- Jeśli podasz mi choć jeden powód - uśmiechnął się lekko - nie będę walczyć i wycofam wojska - kąciki ust Natsu podniosły się do góry. - Tylko nie wiem jak będzie z Judem - podniósł barki do góry, zamykając na chwilkę oczy.
- Ja również wycofam swoje wojska - spojrzał się na swoją córkę.
- Dziękuje ojcze - przytaknęła.
- Nie dziękuj za wczasy córko - wiatr zaczął bawić się ich włosami. - A teraz podajcie nam powód, który ma zdecydować czy walka, która jeszcze nie miała początku ma się zakończyć, czy rozpocząć - spojrzał się na swojego rywala.
Natsu i Lucy spojrzeli się w swoje oczy i uśmiechnęli się, zaś królowie czekali, aż wreszcie zaczną gadać.
- Zaręczyliśmy się - powiedzieli wspólnie, a Jude i Igneel o mało co z koni nie spadli.
- Co?! - wykrzyczał zdziwiony  Heartfilia, zaś Ognisty Smok obejrzał Lucy od nóg do głowy, po czym pokazał Natsu z uśmiechem kciuk do góry.
- Nie zgadzam się! - blondyn zaczął czerwienić się ze złości.
- Jude uspokój się - powiedział z uśmiechem starszy Dragneel. - To idealna szansa na pojednanie królestwa - po jego słowach, drugi król zaczął się zastanawiać.
- Dobrze - zaczął niepewnie - zaprzestaniemy walki i wreszcie od tylu setek lat w naszym królestwie zapanuje pokój - wszyscy uśmiechnęli się wesoło. Po tym uściśli sobie dłonie na zgodę i odesłali wojska.
Natsu wraz z Lucy siedli z koni i przytulili się do siebie, następnie książę pocałował namiętnie swoją księżniczkę.

Po niecałym miesiącu odbył się ślub dwójki, którzy swoim małżeństwem sprowadzili pokój na dwa królestwa. Wojna, która trwała 783 kara wreszcie została zakończona.
Z czasem młodzi władcy doczekali się pięknej różowo-włosej córki, która była piękniejsza od jakiegokolwiek kwiatu. Po jej narodzinach wszyscy żyli długo i szczęśliwie...na zawsze.

Koniec~  

**************************************************************************************
Mogę śmiało powiedzieć, że znowu zepsułam zakończenie T^T
Shiro: *czyta* wiesz, że ten One Shot jest bardzo nudny :/
Wiem ;-;
Kioske: Shiro nie dołuj jej, mi się on tam spodobał :D
Przynajmniej tobie się podoba ;-;  Ale długi wyszedł ten OS O-O po prostu szok, że kiedyś coś tak długiego napisałam...
Shiro: Może jest długi, ale jest nudny. Ale...
Zamknij się Shiro!
Shiro: Daj mi dokończyć *spogląda na mnie ze złością* Ale brawo dla ciebie, bo w tym One Shocie nie zabiłaś Lucy, tylko ją lekko zraniłaś.
Zdarza mi się XD
Kioske: Czy mi się wydaje, czy wasza dwójka lepiej się dogaduję.
Zdaję ci się *mówimy wspólnie*
A tak właściwie jest to mój stary OS, jedynie końcówkę dopisałam, bo jej nie było :) Mam nadzieję, że po mimo tej nudności i błędów, które w nim występują (a na pewno występują, bo nie miałam siły na sprawdzanie tego OS...wybaczcie mi moje lenistwo XD), spodoba wam się on ^^
W między czasie (od poprzedniej notki z życzeniami) zrobiłam dwa wolne szablony ( z czego jeden został już poprany) oraz zrobiłam nowy szablon do tego bloga, który za chwilkę zostanie dodany.
A o to te dwa szablony:

Podgląd 

Podgląd 

(Z kim chcecie następny szablon? )

Pozdrawiam! 

PS Rozdział postaram się napisać do końca tego roku ^-^